Je bent een kei

Het is wel eens tegen mij gezegd, ik heb het regelmatig gezegd en we zullen het nog regelmatig ergens horen.

'Je bent een kei'.

of

'Je bent een rots in de branding'.

Vaak bedoelen we daarmee dat men het goed doet. Dat men betrouwbaar is voor zijn omgeving.

Oftewel, Je doet het dus goed, je bent dus standvastig en je bent dus betrouwbaar.

Je mag trots op je zelf zijn. Toch?

Maar er zit ook iets aan wat belemmert en daar wil ik het even over hebben. Hoewel de kei, of de rots vaak een metafoor is voor bovengenoemde kenmerken moet ik bij een rots of kei steeds vaker denken aan vastzitten, vastgeroest. Niet in beweging kunnen komen.

Maar ook koppig zijn komt in mij op. Teveel in de kop. Herken je het?

Alles gaat aan je voorbij. Niet veranderen, dit waar ik sta is bekend, vertrouwd en heeft mij tot hier gebracht.

Hier is hij maar weer een keer 'de rots in de branding'.

Alles gaat aan deze rots voorbij. Ja, inderdaad hij blijft fier rechtop staan. Verroert niets en behoudt zijn vorm.

Hij is niet in beweging.

Wanneer men zo strak en stevig kan blijven staan kun je dit bewonderen maar tegelijkertijd kun je je afvragen of het misschien niet verstandiger zou zijn om je gewoon eens een keer mee te laten voeren naar een plek verderop in de rivier waar deze woeste stroom uiteindelijk is veranderd in een kalm watertje en zo ergens terecht te komen, waar je rustig naar de kant kunt waden.

Je neer te vlijden aan de waterkant en dan lekker zo uitpuffend op het mos of zandgrond van daaruit bedenken, of je nu op de goede plek bent en zo niet, wat jouw echte wensen zijn en waar je verder nog naar toe wilt.